शरदाचे ते चांदणे

  

नशीबी फक्त उरले तुझ्या
                 या ग्रीष्मातच भाजणे
विसर आता वेड्या मना रे
                 शरदाचे ते चांदणे

नादान कसा रे कवी तू
                 करी शब्दाविनाच कविता
वल्हवितो जिथे नौका
                 जलाविना ही सरीता

रंग उडाले या जीवनाचे
                 उरली फक्त रेखाटने
विसर आता वेड्या मना रे
                 शरदाचे ते चांदणे

वसंत आला आणिक गेला
                नाही फुलला ताटवा
सुकल्या त्या फळात आता
                येईल कसा रे गोडवा

गोठल्या त्या श्रावणधारा
                अन् चिंब होऊन भिजणे
विसर आता वेड्या मना रे
                 शरदाचे ते चांदणे

पिळ हृदयी पडला वाटे
                अंधारल्या दाही दिशा
जगण्यामरण्या साथ देई
                वेदनेची ही नशा

विखार पचविण्या फक्त
               उरले हे कोरडे जिणे
विसर आता वेड्या मना रे
                 शरदाचे ते चांदणे.

            ------डॉ. शिवाजी काळे.