क्रोध तुझा गे सखये
जणू थंडगार वारा
वेडावूनी मन गेले
अन झुकला कि गं पारा
........संध्या
राग लटका नाकावरी
पाहुणा बनून येतो
चिमटे काढायचे विसरुन
गुदगुल्या करुन जातो
......... शिवाजी
लटक्या रागाला
इथे नाही थारा
हृदयात वाही
स्नेहाचा झरा...
......... माधुरी
रुसवा तुझा असतो
जसा पाण्यावरचा तरंग
खोल ठाव घेतो अन्
उलगडतो मनीचे अंतरंग
अगंतुक पाहूण्यासारखा
न बोलावता येतोस
नकोश्या आठवणी
कायमच्या देवून जातोस
........... सुहास
वेदनेचा आज माझ्या
मी लिलाव ठेवला होता
ढुंकून पाहीना कोणी
भावही विचारला नाही
वेदनाच किमती माझी
बाजाराचा नाही गुन्हा
बोली लावण्यास कोणी
दिलदार भेटला नाही
फुकटात वाटल्या होत्या
मी राशी आनंदाच्या
लुटून पसार की झाली
कृतघ्न कशी दुनिया ही
वेदनेला आज माझ्या
पोरके करुन गेलात जरी
विसरु नका दोस्तहो
काळजात ठेवीन तिलाही
वाहीले आहे ओझे मी
अजूनही वाहतोच आहे
दुनियेचा भार वाहताना
माझे मला जड नाही
आनंद सुख समाधान
या लबाड भावना सार्या
कंगाल मी झालो तरी
माझी वेदना फितूर नाही
----डॉ. शिवाजी काळे.
वेदनाच ती......
तशी प्रत्येकालाच भेटते
आयुष्यात कधीतरी ,
बऱ्याचदा थोडा वेळ तर
कधी जास्त साथ देते ती...
मलाही लहानपणापासून
भेटायची अल्प काळासाठी,
जरा साथ द्यायची अन्
परतण्यासाठी निघून जायची ती...
एकदा अशीच भेटली
म्हणाली माझा स्वीकार करशील,
अन् नकळत माझ्यातच
पूर्ण सामावून गेली ती...
कधी असते सर्वसाधारण
तर कधी होते सैरभैर,
तिचं माझ्यातलं अस्तित्व
मला जाणवून देतेच ती...
तसं शीतयुद्ध आहे आमचं
कधीतरी माझा विजय,
पण बऱ्याच वेळा
मला हरवतेच ती...
मंजूर आहे मलाही
तिच्याकडून नेहमीच हरणं,
कारण सुख-दुःख न्
सामंजस्याची जाणीवच् ती...
------डॉ माधुरी----
वाट तुझीच पाही.....
लेवून गाली
लञ्जेची लाली
अधीर मन माझे
वाट कुणाची पाही.....
हातावरल्या
नक्षीदार मेहंदीसवे
गुंफित स्वप्ने
वाट कुणाची पाही.....
सगे सोयरे
समीप सगळे
तरी उतावीळ मन
वाट कुणाची पाही.....
शकुनाच्या हळदीने
माखली काया
तरी चोरून मन माझे
वाट कुणाची पाही.....
अंगी लेवून
शालू भरजरी
उभी मी नवरी
वाट कुणाची पाही.....
हाती चूडा
पायी जोडवी
सजून धजून मन
वाट कुणाची पाही......
धन्य झाले
घालून मंगळसूत्र
सलज्ज मन माझे
वाट तूझीच पाहे......
अंगी पडता
आशिष अक्षता
मोहरून मी सख्या
वाट तूझीच पाही.....
वाट तूझीच पाही......
----- डॉ माधुरी -----
स्वप्न ती
वास्तव तो
वरुन विझला तरी
आतून विस्तव तो
गुणी ती
मानी तो
खवळून उफाळणारं
दर्याचं पाणी तो
शीतल ती
उष्ण तो
राधेला कान्हा जरी
कंसाला कृष्ण तो
कोमल ती
राकट तो
धनुष्य पेलणारं
पुष्ट मनगट तो
मुग्ध ती
नाद तो
गाभार्यात घुमणारा
उच्चतम निनाद तो
भीती ती
धैर्य तो
काळोखाला कापणारं
तेजस्वी शौर्य तो
रुक्ष तो
श्राव्य ती
गोड गळ्यामधलं
सुरेल काव्य ती
अरसिक तो
आस्वाद ती
जीभेवर रेंगाळणारा
पक्वान्नाचा स्वाद ती
ओंगळ तो
साज ती
लावण्याच्या धुंदीतला
नखरेल बाज ती
क्रोध तो
माया ती
तापलेल्या वाटेवर
झाडाखालची छाया ती
तांडव तो
रती ती
आगीशी खेळणारी
शंकराची सती ती
पसारा तो
आवर ती
स्वप्नीच्या घरट्यातला
निरंतर वावर ती
नाट्य तो नांदी ती
रेषा तो रंग ती
राग तो ठुमरी ती
बाग तो पुष्प ती
अत्तर तो गंध ती
भाव तो भक्ती ती
गीत तो संगीत ती
घर तो संसार ती
----डॉ. शिवाजी काळे.
.... प्रेम ...
कधी ते उत्कट व्यक्त
तर कधी अबोल शांत..
कधी सुंदर सहजीवन
तर कधी एकाकी जीवन...
त्या विना जगण्याला ना अर्थ
त्या विना सगळेच आहे व्यर्थ...
ती एक सुंदर अनुभूति
जीवनाची गोड भूमिती....
त्यात नाही हरणे - जिंकणे
त्यामुळेच आहे सुंदर जगणे....
प्रेम म्हणजे इंद्रधनुचे रंग
प्रेमाविना जीवन बेरंग....
प्रेम हा अथांग सागर
मिश्र भावनांचा जागर....
ईश्वरीय अनमोल ठेवा
मनामनांत जपून ठेवा....
---डॉ माधूरी---
नशीबी फक्त उरले तुझ्या
या ग्रीष्मातच भाजणे
विसर आता वेड्या मना रे
शरदाचे ते चांदणे
नादान कसा रे कवी तू
करी शब्दाविनाच कविता
वल्हवितो जिथे नौका
जलाविना ही सरीता
रंग उडाले या जीवनाचे
उरली फक्त रेखाटने
विसर आता वेड्या मना रे
शरदाचे ते चांदणे
वसंत आला आणिक गेला
नाही फुलला ताटवा
सुकल्या त्या फळात आता
येईल कसा रे गोडवा
गोठल्या त्या श्रावणधारा
अन् चिंब होऊन भिजणे
विसर आता वेड्या मना रे
शरदाचे ते चांदणे
पिळ हृदयी पडला वाटे
अंधारल्या दाही दिशा
जगण्यामरण्या साथ देई
वेदनेची ही नशा
विखार पचविण्या फक्त
उरले हे कोरडे जिणे
विसर आता वेड्या मना रे
शरदाचे ते चांदणे.
------डॉ. शिवाजी काळे.
