एक कविता...(आसवांनी नाव पुसलेली...)

आजकाल माझं हृदय
सैरावैरा धावत असतं
वाट चुकलेल्या
कोकरासारखं...
भटकत राहतं
कावरंबावरं होऊन
माझ्याच धमन्यांमधून...
शोधत राहतं तुला
आणि तुझ्या 
विखुरलेल्या आठवणींना...
आणि तू
टपकत राहतेस
पापण्यांच्या कडांमधून
आठवांच्या उशीवर...
रात्रभर ...रात्रभर ...

माझ्याच देहातला
हा लपंडाव
मी तटस्थपणे पाहतोय
देहभान विसरुन...
ना वणवा ना ठिणगी
तरीही धुमसतोय बर्फ
आतल्या आत...खोलवर..
तीच धग
वर येऊ पाहतेय
वितळवू पाहतेय
माझी स्थितप्रज्ञता
एका नवीन प्रवाहाला
जन्म देण्यासाठी...
त्याच प्रवाहात
तू टपकत राहतेस
पापण्यांच्या कडांमधून
रात्रभर ...रात्रभर ...

अस्ताव्यस्त पडलेत
मनाचे तुकडे
देहभर...घरभर
आणि आठवांच्या अंगणात ...
अंधारात चाचपडताना
टचकन घुसतो
एखादा तुकडा 
आशावादी हातात
खोलवर...
आणि वाट करुन देतो
थिजलेल्या रक्ताला
पुन्हा वाहण्यासाठी...
त्याच रक्तात
तू टपकत राहतेस
पापण्यांच्या कडांमधून
रात्रभर ...रात्रभर ...

माझे अणुरेणू
बंड करतात आजकाल...
माझ्या तथाकथित 
सोशिकतेच्या विरोधात...
उसळतात
पेटून उठतात
देहभर...मनभर
आणि करु पाहतात सामील
मेंदूलाही..त्यांच्या बंडात...
शेवटी शांत होण्याचा 
अभिनय करतात...
खोट्याच आश्वासनावर
विश्वास ठेऊन...
विझवतात आग
आठवांच्या ओलाव्याने...
आणि तूही टपकत राहतेस
त्याच ओलाव्यासह
पापण्यांच्या कडांमधून
रात्रभर ...दिवसभर...
आणि रात्रभर .........

....डॉ. शिवाजी काळे.

कविता

अस्तित्व

अस्तित्व शोधता शोधता
ठेचाळले उंबर्याला
वाहणारी जखम
भिडली काळजाला
काळजातून मस्तकात
पुन्हा वहात राहिली
दुनिया बदलताना
उघड्या डोळ्यांनी पाहिली
ठिकर्या ह्रदयाच्या
वेचत राहिले
पुन्हा नव्याने
स्वप्न पाहिले
आता आवाका
बराच मोठा होता
स्वप्नांना माझ्या
जिवलगांचा रेटा होता
काजळल्या कालची
सावलीही होती सोबत
पण अंधारल्या वाटेवर
कंदिलाची आहे संगत
    संध्या

कविता

आज असे का झाले.....?

परातीतील पिठाचा
ऊंडा करताना
तिच्या विचारांचे
वारू अगदीच
स्वैर न् बेफाम
धावू लागले
आज असे का झाले......?
मोत्यासारखी ज्वारी
पण पीठ जाडसर
कसे होईल एकजीव
कौशल्याने थापली
पटकन भाकरी
पण गोलाकार होईना
आज असे का झाले......?
तव्यावर चढली
पाणी फिरवताच
ऐटीत हासली
खरपूस भाजताना
भडकत्या ज्वालांनी
बरीच डागाळली
आज असे का झाले......?
रोजच्या सारखी
टूमटूमीत फूगेना
सगळा पापूद्रा
सूटता सूटेना
आता हीचा
कसा बसवावा मेळ
आज असे का झाले......?
आपले आयुष्यही
असेच नियतीसह
भरडले जाणारे
कधी आकारच
न घेऊ पाहणारे
अन् म्हणणारे
आज असे का झाले......?
उन्मादाच्या ज्वालांत
कधी डागाळणारे
गत जीवनाच्या
पापूद्रयांबरोबरच
पूढे जाणारे
अन् विचार करणारे
आज असे का झाले......?
आज असे का झाले......?

----- डॉ माधुरी -----

अंगाई गीत

अंगाई गीत...

ये गं ये गं नीजू बाई
बाळाच्या पापण्या
गोंजारुन जाई..... ||धृ||

गोठयात झोपल्या
वासरे गाई
थकला जीव
शांत होई
झोपेत त्यांना
पान्हा येई .... ||१||

हिरव्या झाडी
पाने निजली
कळी गोजिरी
स्वप्नांत हासली
हासता हासता
गाणे गाई..... ||२||

काऊ- चिऊ
सारी थकली
राघू मैनाही
गाढ निजली
घरटी त्या
ऊब येई.....||३||

डोळ्यांची पाखरे
थकली ना
आज झोप
का येई ना
जागेपणी भारी
अवखळ बाई......||४||

गालावर खळी
हसऱ्या नयनी
परीताई भेटेन
मिटल्या पापणी
परीताई सवे
खेळूनी येई......||५ ||

ये गं ये गं नीजूबाई
बाळाच्या पापण्या
गोंजारून जाई.......

----- डॉ माधुरी -----

नवयज्ञ

लुप्तक्षणांचे मी मंथन करीतो
उद्विग्न होऊनी सयतटावरी
कृष्णबाहुल्यांचा नाच तो बघतो
स्वपराभवाच्या भयपटावरी

मम अंतरीच्या मंथनामधूनी
प्राप्तरत्नांचे मी पूजन करीतो
विगतकालाच्या समिधा अर्पूनी
नवयज्ञाचे मी सृजन करीतो

भाव्यसमराचा शंख निनादतो
आव्हान मिळता मम अस्तित्वाला
औदासिन्याची मी आहुतीच देतो
प्रज्वल करुनी त्या उज्वल ज्वाला

विजितस्वप्नांचे अमृत प्राशूनी
या अश्वमेधाचा अश्व उधळतो
तावूनी निघता अग्निदिव्यातूनी
भविष्यकाळाचे विश्व उजळतो

मम अतिताच्या प्राक्तनास मी
पायदळी छिन्न तुडविल्यावरी
पुनःश्च आतुर आरुढण्यास मी
दुभंगित माझ्या स्वप्नकड्यावरी

   ...डॉ. शिवाजी काळे.

तुझे हळूच पाहणे

वर्षापंचम

शुष्कपीत  तृणपात्यांवरी
ताडन करीती पर्जन्यमोती
वर्षांजलिने उधळण करीता
मंजूळध्वनी कर्णपूरण करती

रोमांचित काया रेशीमस्वप्नी
शीतस्पर्शी त्या नवपालवीने
गवतमातीचा हा मृदूगालिचा
पदतल सुखवी कलाकारीने

रंगछटा रानी अगणित किती
नेत्रसुखद हा रंगपट विरळा
चित्रकर्त्याची जणू चित्रशाला
भासे सृष्टीचा सृजनसोहळा

रसरसामृत भरुनी रानमेवा
चाखूनी तृप्त तृषार्त रसना
मधुराम्लाची  जिव्हालालसा
संपृक्त ती भावना वर्षासना

मृदगंध वाहतो सर्द सुगंधी
नेत्र मिटती  मद मस्तिष्का
दिव्यानुभूती घेई नासिका
अत्तर शिंपिती तृणपुष्पिका

मौक्तिकमणीच सुस्नात गमे
नीरबिंदू मोहक पर्णकोंदणी
पीककंठी स्वर दिव्य निनादे
विश्वरचयिता रचित रागीणी

.....डॉ. शिवाजी काळे.