अस्तित्व
अस्तित्व शोधता शोधता
ठेचाळले उंबर्याला
वाहणारी जखम
भिडली काळजाला
काळजातून मस्तकात
पुन्हा वहात राहिली
दुनिया बदलताना
उघड्या डोळ्यांनी पाहिली
ठिकर्या ह्रदयाच्या
वेचत राहिले
पुन्हा नव्याने
स्वप्न पाहिले
आता आवाका
बराच मोठा होता
स्वप्नांना माझ्या
जिवलगांचा रेटा होता
काजळल्या कालची
सावलीही होती सोबत
पण अंधारल्या वाटेवर
कंदिलाची आहे संगत
संध्या
आज असे का झाले.....?
परातीतील पिठाचा
ऊंडा करताना
तिच्या विचारांचे
वारू अगदीच
स्वैर न् बेफाम
धावू लागले
आज असे का झाले......?
मोत्यासारखी ज्वारी
पण पीठ जाडसर
कसे होईल एकजीव
कौशल्याने थापली
पटकन भाकरी
पण गोलाकार होईना
आज असे का झाले......?
तव्यावर चढली
पाणी फिरवताच
ऐटीत हासली
खरपूस भाजताना
भडकत्या ज्वालांनी
बरीच डागाळली
आज असे का झाले......?
रोजच्या सारखी
टूमटूमीत फूगेना
सगळा पापूद्रा
सूटता सूटेना
आता हीचा
कसा बसवावा मेळ
आज असे का झाले......?
आपले आयुष्यही
असेच नियतीसह
भरडले जाणारे
कधी आकारच
न घेऊ पाहणारे
अन् म्हणणारे
आज असे का झाले......?
उन्मादाच्या ज्वालांत
कधी डागाळणारे
गत जीवनाच्या
पापूद्रयांबरोबरच
पूढे जाणारे
अन् विचार करणारे
आज असे का झाले......?
आज असे का झाले......?
----- डॉ माधुरी -----
अंगाई गीत...
ये गं ये गं नीजू बाई
बाळाच्या पापण्या
गोंजारुन जाई..... ||धृ||
गोठयात झोपल्या
वासरे गाई
थकला जीव
शांत होई
झोपेत त्यांना
पान्हा येई .... ||१||
हिरव्या झाडी
पाने निजली
कळी गोजिरी
स्वप्नांत हासली
हासता हासता
गाणे गाई..... ||२||
काऊ- चिऊ
सारी थकली
राघू मैनाही
गाढ निजली
घरटी त्या
ऊब येई.....||३||
डोळ्यांची पाखरे
थकली ना
आज झोप
का येई ना
जागेपणी भारी
अवखळ बाई......||४||
गालावर खळी
हसऱ्या नयनी
परीताई भेटेन
मिटल्या पापणी
परीताई सवे
खेळूनी येई......||५ ||
ये गं ये गं नीजूबाई
बाळाच्या पापण्या
गोंजारून जाई.......
----- डॉ माधुरी -----
लुप्तक्षणांचे मी मंथन करीतो
उद्विग्न होऊनी सयतटावरी
कृष्णबाहुल्यांचा नाच तो बघतो
स्वपराभवाच्या भयपटावरी
मम अंतरीच्या मंथनामधूनी
प्राप्तरत्नांचे मी पूजन करीतो
विगतकालाच्या समिधा अर्पूनी
नवयज्ञाचे मी सृजन करीतो
भाव्यसमराचा शंख निनादतो
आव्हान मिळता मम अस्तित्वाला
औदासिन्याची मी आहुतीच देतो
प्रज्वल करुनी त्या उज्वल ज्वाला
विजितस्वप्नांचे अमृत प्राशूनी
या अश्वमेधाचा अश्व उधळतो
तावूनी निघता अग्निदिव्यातूनी
भविष्यकाळाचे विश्व उजळतो
मम अतिताच्या प्राक्तनास मी
पायदळी छिन्न तुडविल्यावरी
पुनःश्च आतुर आरुढण्यास मी
दुभंगित माझ्या स्वप्नकड्यावरी
...डॉ. शिवाजी काळे.
शुष्कपीत तृणपात्यांवरी
ताडन करीती पर्जन्यमोती
वर्षांजलिने उधळण करीता
मंजूळध्वनी कर्णपूरण करती
रोमांचित काया रेशीमस्वप्नी
शीतस्पर्शी त्या नवपालवीने
गवतमातीचा हा मृदूगालिचा
पदतल सुखवी कलाकारीने
रंगछटा रानी अगणित किती
नेत्रसुखद हा रंगपट विरळा
चित्रकर्त्याची जणू चित्रशाला
भासे सृष्टीचा सृजनसोहळा
रसरसामृत भरुनी रानमेवा
चाखूनी तृप्त तृषार्त रसना
मधुराम्लाची जिव्हालालसा
संपृक्त ती भावना वर्षासना
मृदगंध वाहतो सर्द सुगंधी
नेत्र मिटती मद मस्तिष्का
दिव्यानुभूती घेई नासिका
अत्तर शिंपिती तृणपुष्पिका
मौक्तिकमणीच सुस्नात गमे
नीरबिंदू मोहक पर्णकोंदणी
पीककंठी स्वर दिव्य निनादे
विश्वरचयिता रचित रागीणी
.....डॉ. शिवाजी काळे.
माणूस आणि नाते.....
माणूस हा प्रत्येक नात्याशी भावनिक रित्या गुंतलेला असतो.
भावना म्हणजे मनात उमटलेल्या अनेक गोष्टींचे , विचारांचे तरंग.... जसजसे हे वेगवेगळे तरंग उमटतात, तसतसा हा भावनिक गुंता वाढत जातो. प्रत्येक वेळी त्या तरंगांची तीव्रता कमी जास्त असते.
कधी कधी त्यात अपेक्षाही डोकावयाला लागतात, मग आपण नात्यांकडे स्वतंत्रपणे पाहू शकत नाही.....
मला तर असे वाटते की, अपेक्षा आणि भावना ह्या जीवलग सख्या प्रत्येक ठिकाणी गोंधळ करतात..... त्या एकत्र असल्या की प्रत्येक वेळी नात्यांना दिले जाणारे महत्व बदलते आणि ह्याच वेळी नात्यांत गैरसमज होणे, नाती दुरावणे हे प्रकार होतात....
पण प्रत्येक नाते हे वेगळे असते, आपल्या आयुष्यात त्याचे महत्व वेगळे असते आणि काही ऋणाणुबंधाना नात्यांचे नाव देऊ नये..... अशी नाती वेळेनुसार रुप बदलतात, जसे--- मैत्री, प्रेम, गुरू-शिष्य, सहचर, परिक्षक, टीकाकार, तर कधी आई-वडील व मुल....
बऱ्याच वेळा माणसालाही प्रवाहानुसार वहावे लागते आणि बहुतेक अंशी तेच ईष्ट असते, अशा वेळी ती व्यक्त स्वत:ला फसवत नसते,,, तर स्वतःच्या मनावर सद्सद् विवेक बुद्धीची पकड घट्ट करत असते... आणि असे करुनच नाते जपण्याचा प्रयत्न चालू असतो....
नात्यांची सरमिसळ न करता,,,,, ते त्या त्या कांगोऱ्यात बसवून जपले पाहिजे आणि प्रत्येक नाते जरी आपापल्या जागी योग्य असले तरी आपले जीवन हे अनेक नात्यांचे मिश्रण आहे..... त्यामूळे सर्वच नात्यांचा एकमेकांवर थोडयाफार प्रमाणात प्रभाव पडतोच...
आणि नात्यांमध्ये समजूतदारपणा, आपुलकी, हट्टीपणा बरोबरच थोडाफार तटस्थपणाही येऊ द्यावा..... प्रत्येक नात्यात बांधीलकी इतकीच मोकळीकही असावी त्यामुळे नात्यांचे बंध अधिक घट्ट होतात,,,, तसेच प्रसंगी माघारही घ्यावी....
जीवनात आपण स्वतःशीही हळुवार सुसंवाद करावा..... जे स्वतःला उत्तमरित्या जाणतात ते इतरांनाही चांगले समजावून घेऊ शकतात...... परिणामी सर्व नाती,,,, ऋणानुबंध नेहमीच घट्ट गुंफूंन ठेवतात......
----- डॉ माधुरी -----
