नारी

सप्तसूरांच्या लहरींमधूनी सूर गवसला परी।
  नारी तू सर्वां तारी,
   नारी तू सर्वां तारी।।

माया, ममता, वात्सल्याचा पान्हा घेऊनी उरी।
मातृत्वाचा भार पेलूनी,
तू सर्वां तारी,
नारी तू सर्वां तारी।।

माता,भगिनी,वहिनी,प्रिया
यांची तूच मूर्ती खरी।
बाळबोध संस्कारांची अन् प्रितीची दिलीस तू शिदोरी।
नारी तू सर्वां तारी..
नारी तू सर्वां तारी।।

तूच सीता,तूच द्रौपदी,तूच तारा अन् मंदोदरी।
तूच लक्ष्मी ,तूच अहिल्या,अन् जिजाई।
जशी हिरकणी बुरूजावरी।।
नारी तू सर्वां तारी..
नारी तू सर्वां तारी।।

शील,सत्व, शालिनतेची अन् शौर्याची गाथा तुझी न्यारी।
सांगती सप्तसूरांच्या लहरी।।
नारी तू सर्वां तारी...
नारी तू सर्वां तारी।।
    डॉ सीमा कुलकर्णी देशपांडे .

भास तुझा

रम्य सकाळ ती श्रावणी,
सोमवारची।
  समोर पिंडी शिवाची..
अन् मागे वळूनी पाहता,
होतो भास तुझाची।।

त्या भासांचे अर्थ लाविता,
होते वेळ दुपारची।
अन् 'मृगजळा' मागे धावता..
होतो भास तुझाची।।

'मृगजळचं'ते लोप पावता,
होते कातरवेळची।
अन् संधिप्रकाशी नजर रोखता..
होतो भास तुझाची।।

'नजरचे'ते खेळ उमगता,
नकळत होते रात्र विरहाची।
अन् सावल्यांचे खेळ पाहता..
होतो भास तुझाची।।

'स्वप्नांची' दुनिया संपता,
पुन्हा आशा नव्या पहाटेची।
समोर पिंडी शिवाची..
अन् मनी आस फक्त
तुझ्या अस्तित्वाची।।
     डॉ सीमा कुलकर्णी देशपांडे 

नि:शब्द

गुढ मनाच्या डोहावरती,
नि:शब्द तरंग उठती।
मुके भाव लोचनातूनी,
अश्रूंची शब्द फुले झरती।
जरी नि:शब्द 'तू'अन् नि:शब्द 'मी'।।

गत आठवणींच्या हिंदोळयावरती,
आभासांचे झोके चढती।
मुके भाव अंतरातूनी
मज ह्यदय स्पंदने बोलती।
जरी नि:शब्द 'तू 'अन् नि:शब्द' 'मी'||

तुज मुरलीच्या सादांवरती,
मज आर्त प्रतिसाद उठती,
मुके भाव मीरेच्या देहातूनी,
जहर होऊनी भिनती।
जरी नि:शब्द तू अन् नि:शब्द 'मी'

तुज श्वासांच्या लहरींवरती,
मज श्वासांच्या नौका विहरती।
मुके भाव माझ्या मनातूनी
जणू तुझे श्वासचं बोलती।
जरी नि:शब्द 'तू 'अन् नि:शब्द 'मी'||
   डॉ सीमा कुलकर्णी देशपांडे

सुरुवातीचे दिवस

बेबंदाला बेधुंदीची जोड मिळाली होती
पायबंदी कोड्याचीही फोड कळाली होती
मस्तमौला बेफिकीर सुरावटीचे दिवस
खूपच होते निर्ढावलेले सुरवातीचे दिवस

अधांतरी अंतर्मनी हेलकावे हिंदोळ्याचे
उचंबळ लोळाचा दमनशमन कल्लोळाचे
डोळ्यांमधे जागणा-या सांजवातीचे दिवस
खूपच होते गंधाळलेले सुरुवातीचे दिवस

डोळे झाकून रोज चाले विस्तवाशी खेळ
बसत नव्हता स्वप्नांचाही वास्तवाशी मेळ
समई समजून निरंजनी फुलवातीचे दिवस
खूपच होते वेडावलेले सुरुवातीचे दिवस

आनंदाच्या फांदीवरती टांगून गेले झुला
मुग्धतेचा अर्थ खरा सांगून गेले मला
ऊर्मी गुर्मी रोज नव्या रुजवातीचे दिवस
खूपच होते लाडावलेले सुरुवातीचे दिवस

ओथंबलेल्या घनांना अडविल का कोणी
हुंदके त्यांचे अडकलेले सोडविल का कोणी
साचेबंदी नाकेबंदी आले वहीवाटीचे दिवस
फिरुन पुन्हा येतील का सुरुवातीचे दिवस ?

      ....डॉ. शिवाजी काळे.

प्रीत

तुझी माझी प्रीत सखे
मातीतली ओल गं
उजाड या रानामध्ये
पाणी खोल खोल गं

वैशाखाच्या वणव्याने
वन सारे पेटले
आसवांच्या सावलीत
जीव वेडे भेटले
प्रीतीचे हे मूळ रुजे
आणि खोल खोल गं

मेघ सारे एक झाले
विझवाया आग ही
वळीवाच्या पावसाला
कशी आली जाग ही
थरथरे मन सये
अक्ष हे अबोल गं

कार्तिकाच्या आगमने
हवा झाली गारट
मोहरली काया माझी
वांच्छा झाली सैराट
कवेमधी येई  प्रिये
काळजाशी बोल गं ..

तुझी माझी प्रीत सखे
मातीतली ओल गं....
मातीतली ओल गं ...
            डॉ संध्या राम शेलार .

एक कविता...(आसवांनी नाव पुसलेली...)

आजकाल माझं हृदय
सैरावैरा धावत असतं
वाट चुकलेल्या
कोकरासारखं...
भटकत राहतं
कावरंबावरं होऊन
माझ्याच धमन्यांमधून...
शोधत राहतं तुला
आणि तुझ्या 
विखुरलेल्या आठवणींना...
आणि तू
टपकत राहतेस
पापण्यांच्या कडांमधून
आठवांच्या उशीवर...
रात्रभर ...रात्रभर ...

माझ्याच देहातला
हा लपंडाव
मी तटस्थपणे पाहतोय
देहभान विसरुन...
ना वणवा ना ठिणगी
तरीही धुमसतोय बर्फ
आतल्या आत...खोलवर..
तीच धग
वर येऊ पाहतेय
वितळवू पाहतेय
माझी स्थितप्रज्ञता
एका नवीन प्रवाहाला
जन्म देण्यासाठी...
त्याच प्रवाहात
तू टपकत राहतेस
पापण्यांच्या कडांमधून
रात्रभर ...रात्रभर ...

अस्ताव्यस्त पडलेत
मनाचे तुकडे
देहभर...घरभर
आणि आठवांच्या अंगणात ...
अंधारात चाचपडताना
टचकन घुसतो
एखादा तुकडा 
आशावादी हातात
खोलवर...
आणि वाट करुन देतो
थिजलेल्या रक्ताला
पुन्हा वाहण्यासाठी...
त्याच रक्तात
तू टपकत राहतेस
पापण्यांच्या कडांमधून
रात्रभर ...रात्रभर ...

माझे अणुरेणू
बंड करतात आजकाल...
माझ्या तथाकथित 
सोशिकतेच्या विरोधात...
उसळतात
पेटून उठतात
देहभर...मनभर
आणि करु पाहतात सामील
मेंदूलाही..त्यांच्या बंडात...
शेवटी शांत होण्याचा 
अभिनय करतात...
खोट्याच आश्वासनावर
विश्वास ठेऊन...
विझवतात आग
आठवांच्या ओलाव्याने...
आणि तूही टपकत राहतेस
त्याच ओलाव्यासह
पापण्यांच्या कडांमधून
रात्रभर ...दिवसभर...
आणि रात्रभर .........

....डॉ. शिवाजी काळे.

कविता

अस्तित्व

अस्तित्व शोधता शोधता
ठेचाळले उंबर्याला
वाहणारी जखम
भिडली काळजाला
काळजातून मस्तकात
पुन्हा वहात राहिली
दुनिया बदलताना
उघड्या डोळ्यांनी पाहिली
ठिकर्या ह्रदयाच्या
वेचत राहिले
पुन्हा नव्याने
स्वप्न पाहिले
आता आवाका
बराच मोठा होता
स्वप्नांना माझ्या
जिवलगांचा रेटा होता
काजळल्या कालची
सावलीही होती सोबत
पण अंधारल्या वाटेवर
कंदिलाची आहे संगत
    संध्या